IWT 2009.
“Een ervaring rijker”.
Begin maart 2009 kwam er vanuit de FRC de vraag of ik er belangstelling voor had om met Bjelka deel te nemen aan de IWT 2009. Ik had uiteraard wel van de IWT gehoord, wat het echter precies inhield was mij niet bekend. Een duidelijk geval dus van: “wel de bel horen luiden maar de klepel niet weten te hangen”.
Nu ben ik van mening dat het voor iedere voorjager goed is om nieuwe ervaringen op te doen en te blijven leren. Tevens ben ik van mening dat het voor ons ras goed is om deel te nemen aan dit soort wedstrijden die toch gedomineerd worden door Labradors. Ik heb dus positief geantwoord op het verzoek en kreeg de mededeling dat ik samen met Niels en Sylvia deel mocht uitmaken van het officiële team van de Flatcoated Retriever Club Nederland.
Voordat ik verder wil gaan over de ervaringen op de IWT en de lessen die ik hier absoluut heb geleerd lijkt het zinvol om te verduidelijken wat mijn ervaringen zijn en achtergrond is m.b.t. het houden en voorjagen van Flatcoats.
Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik beschik over een eigen jachtveld en de mogelijkheden om regelmatig mee te kunnen met andere combinaties. Onze honden zijn dus zeer praktijkgericht en hebben veel eigen initiatief. Ik stimuleer dit ook en moet eerlijk toegeven dat ik tijdens de jacht “de touwtjes flink laat vieren en de honden veel ruimte geef om zelfstandig te werken”. Tijdens het jachtseizoen wordt er voor de voet gejaagd met een beperkt aantal geweren en honden. Ik ben geen liefhebber van grote jachtpartijen en beleef het meeste plezier aan een middagje “peuteren”. Voor mij is altijd prio 1: het wild moet zo snel mogelijk binnenkomen ook als het gevallen is in een stuk veld wat nog niet is uitgedreven.
Mijn wedstrijdervaring ligt voor 95% bij de KNJV proeven en MAP’s. Waarbij mijn absolute voorkeur uitgaat naar de MAP’s. Het leuke aan een MAP vind ik toch ook weer een stuk initiatief dat bij de hond ligt.
Terug naar de IWT.
Gezien mijn niet zo’n strakke wijze van voorjagen en mijn eigenwijze zelfstandig werkende Flatcoat beschik ik nu niet direct over de beste papieren te om tijdens zo’n wedstrijd goed te kunnen presteren.
Eind maart hebben Sylvia, Niels en ik kennisgemaakt, onze eerste bespreking gehouden en werd een “plan de campagne”gemaakt. Totaal hebben wij 5 trainingssessies ingepland. We waren in de gelukkige omstandigheden te kunnen beschikken over 2 uitermate ervaren trainers in de personen van Johan van Middelaar en Willem Schokker. Beiden hebben veel kennis m.b.t. de IWT en de Engelse wijze van voorjagen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat de 1e trainingssessie en de uitleg over de strakke Engelse wijze van voorjagen (toen naar mijn mening te dressuurachtig) bij mij, als “boerenjager” nog al sceptische reacties opriep. Zoals echter altijd van toepassing blijft: “stel je open voor de nieuwe dingen en pik die zaken eruit waarvan je denkt dat je er je voordeel mee kunt doen”. Meer was gezien de korte tijd die ons nog restte tot de IWT niet mogelijk. Wij hadden maar 2 maanden voorbereidingstijd, veel te kort om de wijze van voorjagen ingrijpend te veranderen.
Voor Bjelka en mij waren absolute aandachtpunten: het lopen van lange lijnen, gedrag op post en het gebruik van de dirigeerfluit om de hond in het valgebied te houden. Het was noodzakelijk om toch iets van de vrijheid van werken die ik Bjelka altijd had toegestaan in te perken. Als voorjager houd dit in dat je ook alerter op post moet staan en sneller moet ingrijpen om de hond op de ideale lijn te houden. Geen eenvoudige opgave doch wel een uitdagende. Een handicap was toch wel de afstand tussen de woonplaatsen van Sylvia, Niels, Johan, Willem en ondergetekende: “even een avondje trainen was gewoon niet haalbaar”. Gelukkig heb ik samen met Willem Schokker (mijn vaste trainer) veel extra kunnen trainen om de bovenstaande aandachtpunten weg te werken. Gaandeweg sloeg mijn aanvankelijke twijfel om naar enthousiasme: “is de Engelse wijze van voorjagen toch niet zo slecht?”. Als voorjager werd ik veelvuldig ook weer op mijn nummer gezet. Kortom ik begon te merken dat ik met Bjelka een duidelijke stap omhoog aan het nemen was terwijl ik vorig jaar, na het behalen van mijn KNJV-A en MAP-A, dacht het maximale met haar bereikt te hebben. Ook in de gezamenlijke trainingen merkten wij als Flatcoatteam dat er een stijgende lijn in zat met als afsluiting een enorm lekkeren laatste training op 1 juni. Wij waren er klaar voor!!!.
De wedstrijd:
Ik heb de twee dagen in Noord Holland als heel leerzaam ervaren. Erg spannend als je aantreed tegen de Europese top. Tegen teams die reeds jaren met elkaar trainen en werken, en dit uitsluitend op de Engelse wijze van voorjagen. Daar sta je dan als team die pas 2 maanden geleden gevormd is en pas 5 keer per elkaar heeft getraind. En dit ook nog tussen al dat “Labrador geweld”. Wij hebben ons als doelen gesteld: “leren, genieten en het ras promoten”.
Aan al deze zaken hebben wij kunnen voldoen. Helaas op de zaterdag toch wat punten laten liggen, de prestaties op de zondag waren naar volle tevredenheid (alles binnen en maar 30 punten minder dan het winnende team). Als team kijken wij met een goed gevoel terug op de 2 dagen in Noord Holland, wij zijn van mening dat wij ons ras op goede wijze hebben vertegenwoordigd en geven de handschoen graag door naar een volgend team dat in 2010 de kleuren van de FRC gaat verdedigen.
Recapitulerend (naar mijn bescheiden mening) de plus- en de minpunten:
De Engelsen willen zo weinig verstoring van het veld, dit houd in dat er verwacht wordt dat de hond zonder te “jagen” een rechte lijn aanneemt naar het apport. De voorjager geeft bij een “blind” middels een territoriumsignaal aan wanneer de hond in het valgebied is. Het wordt verwacht dat de hond in het valgebied blijft en de dummy zoekt. Op zich een goed systeem waar ik achter kan staan. Wat ik merkte bij Bjelka is dat zij beduidend minder zelfstandig ging zoeken en meer ging vragen in de trend van: “baas waar ligt die dummy nou, geef nu eens dat territoriumsignaal”. Bij de proeven, verloren apport en apport over water is dit lastig aangezien het zelfstandig werken van de hond een vereiste is. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat dit gedrag er tijdens het schrijven van dit stukje: “al weer uit is”.
Het “strakker voorjagen” is voor mij als voorjager goed geweest, ik merk dat je door sneller in te grijpen duidelijker naar je hond bent en dat de resultaten verbeteren.
De IWT bestaat uit markeerapporten en de zogenaamde “blinds”, dit op grote afstanden en in verschillende soorten terreinen. Door sloten, singels enz. Op zich leuk, doch ook uitermate “smal”. Ik zou niet uitsluitend kiezen voor dit soort wedstrijden, de MAP’s en workingtesten zijn meer all-round en hebben meer mogelijkheden. Een combinatie van beiden is echter zeer aan te bevelen. Bij mijn volgende hond ga ik vanaf pup veel aandacht besteden aan het lopen van rechte lijnen door sloten, singels enz. Tevens zal ik minder zaken accepteren bij het post staan en sneller ingrijpen als de hond de gegeven lijn niet aanhoud.
Rest mij om Johan en Willem te bedanken voor de wijze lessen, coaching en begeleiding. Niels en Sylvia bedankt voor de goede teamgeest en gezelligheid.
IWT: “een ervaring die ik iedere voorjager zou willen aanraden”. Ik hoop dus van ganser harte dat vanaf deze IWT er jaarlijks een team Flatcoats kan worden afgevaardigd.
Met vriendelijke groet,
Henk van der Steen
